طراحي مجتمع مسكوني در راستاي ارتقا اميد به زندگي ساكنين

چكيده :

با رشد فزاينده جمعيت شهرنشين، الگوي توليد مسكن طي يك قرن اخير كم و بيش در همه كشور‌هاي جهان و از جمله كشور ايران تغيير يافته و سكونت در خانه‌هاي ويلائي به مرور جاي خود را به زندگي آپارتمان نشيني در مجتمع‌هاي مسكوني داده و به تبع آن در شهرها نيز توسعه عمودي جايگزين توسعه افقي شده است. به منظور طراحي مجتمع‌هاي مسكوني امروزي و به دليل عدم توجه به نيازهاي اساسي انسان و توجه نكردن به پيامدهاي روانشناختي آن، زندگي فردي و اجتماعي ساكنين، با مشكلاتي مواجه شده است. . بي توجهي به برخي نيازهاي رواني انساني نظير امنيت رواني، خلوت، حريم انساني و نياز به رفتارهاي تعامل گرا باعث بوجود آمدن مجموعه‌هاي مسكوني موجود شده است كه موجب نوعي دلزدگي از زندگي و اجتماع را در افراد بوجود آورده است. با داشتن مسكني كه بتواند به خوبي بين انسان، محيط و اجتماع خودش ارتباط برقرار كند، آسايش آدمي را فراهم كند و به او مامني راحت در آغوش طبيعت ببخشد، ميتوان انتظار انساني با سلامت جسمي،روحي و رفتاري بهتري به صورت فردي و اجتماعي را داشت، كه اين امر رابطه انسان با سكونتگاه و جامعه خود را بهبود بخشيده، و هم چنين ميزان اميدواري به آينده و زندگي را گسترش دهد روش تحقيق درپژوهش از نوع كيفي بوده و با تحليل وتوصيف نمونه‌هاي موفق داخلي وخارجي و بررسي راهكارهاي كالبدي و معماري سعي دارد با به دست آوردن الگوها و مؤلفه‌هاي طراحي سبب ارتقاء اميد به زندگي ساكنان شود. سايت پيشنهادي داراي ارتباطي نزديك با شريان‌هاي اصلي شهر اصفهان است. همجواري سايت با حاشيه زاينده رود بستري مناسب براي طرح پيشنهادي است. اين پژوهش با استفاده از تحقيقات ميداني و مطالعات كتابخانه‌اي مورد شناسايي قرار گرفت و مشخص شد كه عواملي از قبيل اختلاط كاربري ها، سرزندگي، زيبايي بصريي، راحتي كالبدي، دسترسي مناسب، امنيت، ايمني، تناسب و خوانائي، امكانات و سازگاري، انعطاف پذيري و ... نقش بسيار مهمي در ميزان اميدواري و رضايت از زندگي ساكنان دارد.