آسيب شناسي مسير دوچرخه با رويكرد حمل و نقل پايدار (نمونه موردي :شهر اصفهان)

چكيده :

حمل¬و¬نقل در زندگي كنوني بشر وظيفه جابجايي ايمن، سريع، اقتصادي و مطابق الگوي زيست محيطي بار، مسافر و يا اطلاعات را به عهده دارد. همچنين به عنوان ابزاري براي دستيابي به توسعه پايدار مطرح ميگردد. دوچرخه يكي از-روش¬هاي حمل¬و¬¬نقل بسيار موثر بوده كه با افزايش بهاي نفت و بحران زيست محيطي و بحران انرژي بحث استفاده از آن در حمل¬و¬نقل شهري در كشور هاي توسعه يافته مطرح شد. شهر اصفهان كه دوچرخه¬سواري از سال 1327 به عنوان يك وسيله اصلي حمل¬ونقل در¬آن استفاده شده است با وجود اين¬كه مسيرهاي¬¬زيادي براي دوچرخه¬سواري در اصفهان شكل گرفته اما هنوز سهم مورد نياز از حمل¬و¬نقل را هنوز دارا نيستند. هدف از اين پژوهش آسيب شناسي مسير هاي دوچرخه سواري در شهر اصفهان با رويكرد حمل و نقل پايدار مي¬باشد كه در همين راستا پرسش اصلي تحت عنوان: " با توجه به رويكرد حمل و نقل پايدارچه آسيب¬هايي در مسيرهاي دوچرخه شهر اصفهان وجود دارد" مطرح شده است. پژوهش حاصل از نظر روش شناسي بر اساس ماهيت هدف پژوهش از نوع كاربردي است و از نظرماهيت داده ها كمي است و براساس ماهيت روش از نوع توصيفي_موردي و تحليلي است. براي گردآوري داده ها ازروش هاي اسنادي و ميداني شامل پرسشنامه، مشاهده استفاده شده است. براي تأييد پايايي پرسشنامه از آلفاي كرونباخ و براي اعتبارسنجي نتايج آن از آزمون T تك نمونه اي استفاده شد كه نتايچ نشان داد مسيرهاي دوچرخه سواري انتخاب شده در شهر اصفهان با توجه به استاندارهاي وزارت راه و شهرسازي در وضعيت نامطلوبي قرار دارند و از استاندارهاي لازم برخوردار نيستند همچنين پرسش ¬هاي صورت گرفته در مسير عدم رضايت شهروندان را نشان داد و مشخص شد كه در مسيرهاي طراحي شده خواست و نياز شهروندان در نظر گرفته نشده است. با توجه به برداشت هاي ميداني كه به وسيله مشاهده صورت گرفته نتايج نشان داد مسيرها در وضعيت مناسبي قرار ندارند بر همين اساس پيشنهاداتي جهت ارتقاء وضعيت آنان ارائه شد.