طراحي مجتمع مسكوني با رويكرد بيوفيليك در اصفهان

چكيده :

زندگي شهرنشيني ‌نه‌تنها انسان را از طبيعت دور ساخته بلكه محل زندگي انسان را به محيط خشك و استرس‌زا تبديل نموده است. با توجه به مطالعات انجام‌شده مشخص مي‌شود كه سلامتي انسان‌ها، همواره در برخورد با طبيعت تأمين گرديده كه باعث شده انسان مستمراً در پي يافتن زماني براي بازگشت به آغوش طبيعت باشد. دغدغه پاسخگويي به اين نياز منجر به پيدايش گرايش‌هايي در حوزه‌ي معماري گشته است؛ كه يكي از اين گرايش‌ها، معماري بيوفيليك است. اين معماري با ارج نهادن به ارتباط ديرينه‌ي انسان و طبيعت، سعي در بازآفريني اين ارتباط به سازنده‌ترين و مفيدترين شكل ممكن به‌منظور ايجاد آرامش، آسايش و حس تعلق در انسان مي‌باشد. به دليل رشد و توسعه روزافزون زندگي شهرنشيني، توسعه‌ي معماري بيوفيليك كه در جهت بهبود سلامت محيط‌هاي ساخته‌شده به‌واسطه‌ي افزايش ارتباط مردم با طبيعت است، ضرورت مي‌يابد. ازآنجايي‌كه بيشترين رابطه‌ي انسان با فضاي مصنوع در فضاهاي مسكوني است درنتيجه ضرورت طراحي ساختمان‌هاي مسكوني با اين رويكرد بيش از هر محدوده ديگري در محيط‌هاي شهري احساس مي‌شود. لذا با توجه به مسئله‌ي پژوهش اين سؤال مطرح مي‌شود كه (طراحي ساختمان‌هاي مسكوني جهت ارتباط ساكنين با طبيعت بر اساس معماري بيوفيليك چگونه مي‌تواند باشد؟) ازاين‌روي روش مورداستفاده برحسب هدف، روش تحقيق كاربردي و شيوه‌ي مطالعه برحسب روش و ماهيت تحقيق، توصيفي- تحليلي مي‌باشد و گردآوري اطلاعات آن بر مبناي مطالعه منابع كتابخانه‌اي و تحليل محتوايي آن‌ها بوده است. نتايج حاصل از پژوهش مبين اين موضوع است كه طراحي بيوفيليك، طراحي و ساخت فضاهاي معماري به شكلي كه يادآور يا محتوي مؤلفه‌هاي طبيعي باشد، است؛ كه بر اساس آن كاربر مزاياي انساني ارتباط با طبيعت را در طراحي تجربه مي‌كند؛ لذا پس از بررسي اسناد و مدارك موجود با انطباق الگوهاي بيوفيليك برحسب شماره با نمونه‌ي موردي، الگوهاي استفاده‌شده در آن تحليل و برسي شد و در پايان بر اساس نتايج حاصل؛ مجتمع مسكوني بيوفيليك در شهر اصفهان در جهت بازگرداني كيفيت فضاها از طريق ايجاد ارتباط ازدست‌رفته بين طبيعت و معماري، طراحي‌شده است.