تحليلي بر موانع تحقق‌پذيري حكمروايي خوب شهري در منطقه يك كلانشهر اصفهان

چكيده :

با توجه به روند افزايش جمعيت شهرنشيني و توسعه شهرهاتوجه به مسأله حكمروايي شهري به عنوان زيربناي سياست‌گذاري شهري و برنامه‌ريزي شهري، مضاعف شده است هدف اصلي پژوهش حاضر، ارزيابي موانع تحقق پذيري حكمروايي خوب شهري در منطقه يك شهر اصفهان مي باشد. اين پژوهش از حيث ماهيت و روش، از نوع تحقيقات توصيفي –تحليلي و از حيث هدف، از نوع تحقيقات كاربردي است. روش‌هاي گردآوري اطلاعات براي انجام تحقيق، روش كتابخانه اي و ميداني مي باشد. حجم نمونه پرسشنامه متخصصين از طريق مطالعات پيشين و با نظر استاد راهنما به تعداد 30 كارشناس تعيين گرديد. براي افزايش تعميم پذيري، 100 پرسشنامه توزيع گرديد. در نهايت 63 پرسشنامه بدون خطا جمع آوري گرديد. روش نمونه‌گيري به صورت نمونه‌گيري گلوله برفي بوده است. بر اساس نتايج به دست آمده كارآيي و اثربخشي با ميانگين 3.12 در رتبه اول قرار دارد، در رتبه دوم قانون مداري قرار دارد كه نمره ميانگين 3.07 را كسب كرده است. ابعاد عدالت محوري، مسئوليت و پاسخگويي، جهت گيري توافقي، شفافيت و مشاركت به ترتيبت در رتبه هاي سوم، چهارم، پنجم، ششم و هفتم قرار دارند. نهايتاً نمره نهايي و ميانگين براي منطقه يك شهر اصفهان برابر با 2.92 برآورد شده است كه نشان مي‌دهد منطقه يك شهر اصفهان از منظر حكمروايي خوب شهري در سطح متوسط رو پاييني قرار دارد. همچنين نتايج نشان ميدهد كه از آنجايي كه بيشتر موانع مربوط به بعد مشاركت است، مي توان موانع اصلي تحقق پذيري حكمروايي خوب شهري در منطقه يك شهر اصفهان را عدم توجه به مشاركت دانست.