ارائه چارچوب برنامه‌ريزي بافت فرسوده با تأكيد بر توسعه ميان افزا (نمونه موردي منطقه 3 اصفهان)

چكيده :

در اصل توسعه گسترده شهرها، اراضي مناسب و مطلوب شهرها را از بين برده و برخي از اراضي در درون بافتهاي شهري بدون استفاده و باير باقي مانده است.از طرفي با گذشت زمان بناها اهميت و ويژگي خاص خود را به مرورزمان از دست داده و به نوعي فرسوده مي شوند كه نياز به تغيير در كالبد، فعاليت و يا هر دو دارند. براي مسائل ياد شده رويكرد جديدي به نام توسعه ميان افزا در جهان مطرح شده كه به توسعه فشرده و عمودي در شهرها منجر مي شود و مانع از بين رفتن اراضي مطلوب شهري مي شود و به استفاده از اراضي باير و قهوه اي موجود در بافتهاي شهري مي پردازد. پژوهش پيش رو كه درآن روش تحقيق از نظر هدف،كاربردي و از نظر روش شناسي، تحليل توصيفي است.كه اين پژوهش سعي در تبيين ويژگيها و خصوصيات توسعه ميان افزا داشته و از اين اصول جهت ساماندهي و مديريت بافت فرسوده و ناكارآمد منطقه 3 اصفهان استفاده مي كند. به همين منظور ابتدا شاخصهاي مورد نياز براي توسعه ميان افزا معرفي شده است و در رابطه با محدوده مذكور،مورد بررسي قرار داده است. بعد از بخش هاي مختلف بالا با استفاده از پرسشنامه و روش تحليل (spss)، اولويت ها مشخص شده است و سپس به كمك تحليل SWOT نقاط قوت و ضعف و فرصت و تهديدهاي محدوده مشخص شده است و در انتها با توجه به بررسيهاي صورت گرفته وضعيت هر يك از شاخصها در محدوده موردبررسي مشخص شده است و در نهايت متناسب با آن به ارائه پيشنهادات اجرايي جهت توسعه ميان افزا پرداخته شده است.