نويسنده :
فاطمه نصر اصفهاني
عنوان :
ارزيابي نقش دارايي‌هاي محلي بر آسيب‌هاي اجتماعي محلات شهري (نمونه موردي:منطقه سه اصفهان)
مقطع تحصيلي :
كارشناسي ارشد
رشته تحصيلي :
برنامه ريزي شهري
محل تحصيل :
موسسه آموزش عالي دانش پژوهان پيشرو
نوع انتشار :
ديجيتال- صحافي
استاد راهنما :
صفورا مختارزاده
استاد مشاور :
همايون نورايي
كليدواژه ها :
آسيب‌هاي اجتماعي، دارايي‌هاي محلي، محلات شهري، منطقه سه
چكيده :
آسيب‌هاي اجتماعي يكي از پديده‌هاي سو حاضر است كه روندي رو به گسترش دارد و باعث تأثيرات مخربي بر جامعه شده است. بررسي آسيب‌هاي اجتماعي و راهكارهاي پيشگيرانه راهگشاي مناسبي براي ايجاد يك جامعه سالم است. منطقه سه اصفهان هسته اوليه شهر اصفهان است كه به دليل رشد شتابان شهري مورد بي‌توجهي قرارگرفته و به يك منطقه با بافت ناكارآمد تبديل‌شده است و به بستري از آسيب‌هاي اجتماعي تبديل‌شده است كه سختي‌هايي براي ساكنين خود و شهروندان نيز دارد. در اين پژوهش سعي شده با معرفي رويكرد دارايي‌هاي محلي به تحليل رابطه‌ي سرمايه اجتماعي و سرمايه كالبدي با آسيب‌هاي اجتماعي بپردازد. شاخص‌هاي آسيب‌هاي اجتماعي، سرمايه‌هاي اجتماعي و سرمايه‌هاي كالبدي از مطالعات و تجربيات داخلي و جهاني استخراج‌شده است. شاخص آسيب‌هاي اجتماعي عبارت‌اند از: اعتياد و قاچاق مواد مخدر، روسپيگري، پرخاشگري و جنايت، خودكشي، كودكان آسيب‌ديده و جرائم مالي، اقتصادي و سرقت است و شاخص‌هاي سرمايه اجتماعي به پنج دسته تقسيم‌شده‌اند كه شامل:انسجام اجتماعي، امنيت اجتماعي، اعتماد اجتماعي، مشاركت اجتماعي و احساس تعلق مي‌باشد. همچنين سرمايه‌هاي كالبدي به سه دسته دسترسي، فضاي عمومي و مسكن دسته‌بندي‌شده است اين شاخص‌ها با روش پيمايش، در محلات منطقه سه اصفهان موردسنجش قرارگرفته‌اند. در اين پژوهش ابتدا رتبه‌بندي محلات به روش تاكسونومي عددي موردبررسي قرارگرفته و سپس تحليل ارتباط بين آسيب‌هاي اجتماعي با سرمايه‌هاي اجتماعي، كالبدي و دارايي‌هاي محلي به روش همبستگي تحليل‌شده است. نتايج نشان مي‌دهد ارتباط معنادار و معكوسي بين آسيب‌هاي اجتماعي با سرمايه‌هاي اجتماعي و همچنين دارايي‌هاي محلي كه از طريق همبستگي پيرسون مورد تحليل قرارگرفته است وجود دارد و همچنين بين آسيب‌هاي اجتماعي با سرمايه كالبدي كه از طريق همبستگي اسپيرمن مورد تحليل قرارگرفته است رابطه معناداري وجود ندارد. با توجه به نتايج مي‌توان گفت سرمايه كالبدي براي افزايش سرمايه اجتماعي داراي اهميت ابزاري است و در رويكرد دارايي‌هاي محلي براي جلوگيري از آسيب‌هاي اجتماعي به سرمايه كالبدي و اجتماعي به‌صورت يكپارچه بايد توجه كرد.
